To δικό μου όραμα, η δική μου αποστολή ήταν και είναι  αυτό, που σχεδόν όλοι έχουμε στο μυαλό μας.

Να μην πάω εκεί που από μόνη της με πάει η ζωή. Να βρω το δικό μου βήμα. Κουτσό, αγχωμένο, που και που βαριεστημένο, σταθερό, γρήγορο ή αργό αλλά… ολόδικό μου!

Μου πήρε λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία, δεν με χρονομέτραγε κανείς αλλά με οδήγησε σε κάποια άλλα βήματα… της yoga.

Δεν ήταν από την αρχή η στάση του σκύλου, του λωτού ή του δεύτερου πολεμιστή… ούτε που μ’ ένοιαζε.

Ήμουν εγώ. Ή μάλλον το βελτιωμένο πια εγώ μου.

Μετά ήρθαν οι στάσεις, εύκολες, δύσκολες, κάποιες που νόμιζα ακατόρθωτες.

Γιατί, μαζί με τα πρώτα βήματα έρχονται πάντα τα φτερά. Φτερά που νοιώθω να δυναμώνουν , με την αγάπη που βιώνω.

Μετά ακολούθησαν κι άλλοι, συνοδοιπόροι στην άσκηση του νου, του σώματος, του ονείρου. Συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι σε τόσο κοντινό προορισμό. Το μέσα μας.

Το ξέρετε αυτό το ταξίδι κάποιες φορές πονάει δέκα φορές περισσότερο αλλά αξίζει τόσο μα τόσο τον κόπο.

Ιδίως όταν ξέρεις ότι αυτό που ανακαλύπτεις κάθε φορά που το επισκέπτεσαι, είναι πολύ ομορφότερο από την τελευταία φορά που το άφησες πίσω σου.

Στα μάτια τα δικά σου για αρχή, σε όλων των άλλων στη συνέχεια.

Μπορεί να μην γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη – ευτυχώς- αλλά αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός… ας ξεκινήσουμε!

Να μας ξυπνήσουμε, να μας φροντίσουμε, να μας αγαπήσουμε!